Od połowy czerwca do początku września 2016 roku Trybunał wydał siedem wyroków w sprawach przeciwko Polsce, pięciokrotnie stwierdzając naruszenie Konwencji przez władze krajowe.  Trzy spośród owych siedmiu wyroków dotyczyły formułowanych przez skarżących zarzutów naruszenia swobody wypowiedzi, w związku z toczącymi się przeciwko nim postępowaniami sądowymi, czy to cywilnymi, czy też karnymi. Pozostałe odnosiły się do kwestii nieludzkiego traktowania skarżących, czy też wiązały się z ich życiem rodzinnym. Swoboda wypowiedzi Do zasygnalizowanej wyżej problematyki ingerencji w swobodę wypowiedzi skarżących dwukrotnie miało dojść w postępowaniu karnym (sprawa Ziembiński Nr 2, skarga nr 1799/07 oraz sprawa Dorota Kania, skarga nr 49132/11) i raz…

W myśl Artykułu 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka odpowiedzialność za zagwarantowanie praw i wolności w niej przewidzianych spoczywa w pierwszej kolejności na władzach krajowych, a cały system ochrony praw człowieka ma jedynie charakter subsydiarny. Tego typu rozwiązanie ma oczywiście swoje ważkie konsekwencje. Po pierwsze, osoba, której prawo lub wolność została naruszona, powinna mieć do dyspozycji środek, za pomocą, którego mogłaby domagać się usunięcia skutków naruszenia na szczeblu krajowym. Wymóg istnienia takiego środka wynika z Artykułu 13 Konwencji, a jego brak może stanowić jej naruszenie. Samo istnienie tego typu środka nie będzie tu jednak wystarczające, musi on bowiem być wystarczający do…